Norwich, stad vol historie

Ik word wakker op het vrolijke deuntje van ‘Don’t worry, Be Happy’; wie al eens met Stena Line heeft gereisd kent het ritueel. Wat me pas echt vrolijk maakt, is dat ik wakker word aan de andere kant van het water, in Harwich. Waar ik gisteravond laat nog, na een gezellig dagje Rotterdam, de boot opstapte bij Hoek van Holland.

Als ik de boot afstap en bij het treinstation aankom, moet ik toch even nadenken. Normaal stap ik de eerste trein die ik zie in, maar deze zal me dit keer niet op plaats van bestemming brengen. De meesten gaan op stedentrip naar Londen, en deze trein staat dan ook al op spoor 1 op de toeristen te wachten. Ik ga wel op stedentrip, echter zijn Norwich en Ipswich de bestemmingen. Met respectievelijk zo’n 140.000 en 135.000 inwoners twee middelgrote steden in East Anglia.

Klik hier als de kaart van Norwich niet zichtbaar is.

Treinreis

Tijdens de reis geniet ik van de opkomende zon boven het typische Engelse landschap. Landbouwvelden, heuvels, schapen en varkentjes razen voorbij. Na een overstap ben ik binnen anderhalf uur in Norwich, ongeveer in dezelfde tijd als naar Londen. Beide diensten worden uitgevoerd door Abellio Greater Anglia , die deel uitmaakt van onze NS.

Carrow Road

In Nowich loop ik gelijk naar mijn hotel, het is nog veel te vroeg (8:30 uur) om in te checken, maar mijn koffer kan ik er al achter laten. Ik slaap de komende nacht in het Holiday Inn City Hotel , dat net buiten het centrum, maar tegen het stadion van Norwich aanligt. Wie geluk heeft, heeft een kamer aan de stadionkant wanneer er gevoetbald wordt.

Carrow Road is het thuis van de kanaries. Wie nu een kooi verwacht komt bedrogen uit. Het is een stadion met een capaciteit voor ruim 27.000 voetballiefhebbers. Het is de heilige grond van Norwich City FC en ligt vlakbij het station en Riverside Entertainment en Retail Park. Net zoals mijn hotel dus, een goede uitvalbasis om de stad te verkennen.

Dragon Hall

Ik loop langs de winkels van Riverside, nog met veilig gesloten deuren. Ik ben hier immers om te bezichtigen, niet om te shoppen. Helaas is ook mijn eerste sightseeingstop gesloten. De Dragon Hall , een prachtig middeleeuws gebouw, heeft maar eens per maand open huis. Niet vandaag, dus het blijft bij het bewonderen en fotograferen van buiten. De volgende keer Norwich plan ik om een bezichtiging heen.

De Dragon Hall is een middeleeuws handelsgebouw, gebouwd door Robert Toppes die van een paar losse gebouwen dit warenhuis met showroom maakte. Het pand behoort tot de Norwich 12, 12 iconische plekken in de stad die de prachtige geschiedenis van de Britse bouwkunst laten zien.

Wanneer ik verder ga richting de stad, loop ik langs een aantal kerken. Niet zo gek als je bedenkt dat Norwich de grootste concentratie van middeleeuwse kerken heeft ten noorden van de Alpen. Waren er ooit 58 parochiekerken binnen de stadsmuren, nu zijn het er nog altijd 31. Het zou me al een weekend kosten om deze allemaal te bezichtigen, dus ik laat de meeste achterwegen.

Ik loop langs het kasteel en de vele winkels (met een kleine omweg) richting mijn eerste stop. Ondertussen word ik toch afgeleid door een kerk. St. Gregory’s Antiques & Collectables is gevestigd in de middeleeuwse St Gregory’s of Pottergate kerk. Ik dwaal door oude spullen met soms een laagje stof erop. Van sommige spullen vraag ik me af waarom ze er nog liggen, eigenlijk te mooi om niet mee te nemen. Van andere spullen vraag ik me af wat ze hier überhaupt doen, te lelijk om ooit mee te nemen. Ik weet niet wat het meest mijn aandacht trekt, de kerk of de spullen. Echt een prachtplek en een must visit.

Los geweken van al het pracht en praal in de antiekwinkel ga ik dan toch echt naar het Museum of Norwich at the Bridewell . Het museum oogt klein van buiten, maar blijkt groots van binnen. De gehele geschiedenis van Norwich komt langs. Wist je bijvoorbeeld dat de stad rond 1700 de tweede stad van Engeland was? De stad kende een grote textielindustrie maar ook schoenen en chocolade kwamen uit deze stad. Wat van vroeger en nu is, is dat Norwich een shoppingwalhalla is. Ook daar wordt in het museum dieper op ingegaan. Ik leer nog meer over de geschiedenis van het gebouw, de apotheek die in het museum staat en het Norwich van nu.

Nu de stad geen geheimen meer voor me kent ga ik weer op pad. De Strangers’ Hall , thuisbasis van burgemeesters en anderen met een hoge positie. Het is een van de oudste gebouwen in de stad (1320) met een doolhof aan kamers die prachtig zijn ingericht. Op wat schoolkinderen na ben ik een van de weinige bezoekers die dit gebouw aanschouwt. Wat me alle kans geeft om alles rustig op me in te laten werken. In iedere kamer staat een paneel met informatieborden en ook de medewerkers zijn welwillend om nog extra uitleg te geven. Thomas Sotherton had in dit gebouw een soort van Bed & Breakfast waar hij veel Nederlandse huurders had. In deze tijd (1560) werden overzeese mensen Strangers genoemd, vandaar de naam van het gebouw/museum. Het is ook de reden dat er een aantal Nederlandse tintjes in het gebouw te vinden is. Een tipje van de sluier: de tuin is er één van.

Op weg naar een lunchadres kom ik langs nog een Norwich 12 gebouw. The Halls is een van de meest complete middeleeuwse kloostercomplexen van dit land. Helaas alleen te bezichtigen tijdens privé en publieke events. Gelukkig ben ik bij Grosvenor Fish Bar wel welkom. Dit moderne visrestaurant heeft niet alleen de ouderwetse fish & chips, maar ook o.a. Five Quid Squid en Wako Taco. Ook draaien ze hun hand niet om voor vlees en vegetarisch. Toch ga ik voor de traditionele kabeljauw met frietjes. Bij Tripadvisor staat dit restaurant afwisselend op 1 of 2 van eetgelegenheden in Norwich, en terecht! Ik eet mijn lunch in de kelder van het restaurant en vertrek met een volle maag richting de bekende Hop On Hop Off bus van CitySightseeing.

Beginnend in de Theatre Street brengt de rode dubbeldekker me langs de highlights van Norwich. Ik zit buiten in het zonnetje en geniet van al het moois wat aan me voorbij trekt. Het kasteel, de kathedraal, waarna we de heuvel oprijden richting de stop bij HM Prison Norwich. Er wordt niet verwacht dat je daar als toerist bij iemand op bezoek gaat, maar wel bij het Brittannia Cafe . Vanaf de heuvel, en dus ook vanaf het café heb je een prachtig uitzicht over de stad. Dat is echter niet het enige aspect wat dit een bijzondere plek maakt om een drankje te doen. Je wordt namelijk geholpen door gevangenen. Deze veroordeelden hebben een licht vergrijp achter zich en kunnen zich via deze bistro nieuwe vaardigheden en disciplines eigen maken. Een mooi initiatief dat zo’n groot succes is dat er nog een vestiging is geopend in de Guildhall in het centrum van de stad. Ik blijf in de bus zitten om mijn route te vervolgen, maar mijn ‘wishlist’ voor de volgende keer Norwich wordt aangevuld met dit café.
Al informerend rijdt de chauffeur ons o.a. nog langs het station, het stadion, Surrey House, City Hall en de Roman Catholic Cathedral.

Dit is ook mijn volgende stop. Norwich kent, ondanks dat het niet zo’n hele grote stad is, twee kathedralen. Norwich Cathedral (Anglicaans) en de rooms-katholieke Cathedral of St John the Baptist (Johannes de Doper). Dit is de tweede grootste katholieke kathedraal van het Verenigd Koninkrijk. En imposant is het van binnen. In het weekend kun je met een tour mee de top in, helaas voor mij is het donderdag en zal ik het met de begane grond moeten doen. De kerk is nog vrij nieuw, hij werd tussen 1882 en 1910 gebouwd en in 1976 benoemt tot kathedraal van Diocese of East Anglia en bisschopszetel van East Anglia. De kerktuin en café zijn wel open.

Vlakbij de kerk ligt echter ook Plantation Gardens , een wilderig park wat het bezoeken waard is op een mooie zonnige dag. De zon is nu alleen achter een wolk verdwenen, en ik ga dan ook maar snel richting het kasteel.

Norwich Castle is waarschijnlijk de bekendste en meest opvallende bezienswaardigheid in de stad. Het ligt hartje centrum en je kunt er dus ook niet omheen (figuurlijk dan hé). Zo’n 900 jaar geleden gebouwd door de Noormannen als een koninklijk paleis. Binnen ontdek ik de geschiedenis van het gebouw; van paleis tot gevangenis en uiteindelijk museum. Over het gevangenisbestaan van het kasteel is er een grote tentoonstelling in de kelder.

In een ander gedeelte van de Norwich Castle is een ander soort museum. Hier kom je alles te weten over Angelsaksen, Vikingen, Boudica en de Egyptenaren.  Daarnaast zijn er opgezette dieren, theepotten en veel schilderijen (Colman’s collectie). Daarnaast heb je nog de wisselende collecties. Echt voor ieder wat wils, ik vermaak me er dan ook tot aan sluitingstijd. Geen tijd meer voor café of museumwinkel.

Gelukkig zijn de winkels nog wel geopend. Norwich heeft een groot aantal shops, o.a. in de vele overdekte winkelcentra. Naast de vele grote namen is 40% van de winkels uniek voor deze stad. Zo is er The Old Skating Rink: hier vind je niet de laatste schaatsen, maar allerlei Aziatische spullen. De victoriaanse ijsbaan is door South Asian Decorative Arts and Crafts Collection omgedoopt tot (gratis) museum en winkel.

Jarrold is een ander uniek concept, gestart in 1770 in Woodbridge, maar kwam in Norwich in 1823. Nog steeds gerund door de Jarrold familie zit het bedrijf met een groot warenhuis in hartje centrum, maar heeft het ook wat kleinere zaken in de stad.

Een opvallende plek om te winkelen is de Norwich Market, die al ruim 900 jaar op dezelfde plek is. De ouderwetse rekken met planken en zeilen werden hier in 2006 ingeruild voor vaste kraampjes met felgekleurde daken.  Dat zorgde voor veel controversie, maar tegenwoordig lijkt er iedereen vredig overheen te lopen. Het is één van de grootste (permanente) markten in Groot-Brittannië. Je vindt er voedsel, maar ook kleding en van alles voor je mobieltje.
In de Royal Arcade bezoek ik de Colman’s Mustard Shop & Museum, de winkel voor al je mosterdwensen. Ik heb deze echter niet en ga met lege handen weg. De arcade stamt uit 1899 en is zonder te winkelen al het bezoeken waard.

Van al het shoppen krijg ik honger, en dus ga ik nadat ik enkele winkels heb gehad richting Riverside. Hier zijn nog meer winkels in het Retail Park, maar ik ga naar het Entertainment gedeelte. Hier zitten, naast een grote bioscoop, alle bekende eetketens. Ik ga voor The Queen of Iceni , een Wetherspoon pub, die op deze avond curry-avond heeft.  Na een heerlijke Chicken Korma is het tijd om naar mijn hotel te gaan. Nog even wat Britse tv en slaap meepakken voordat ik de stad verder verken.

Na een lekker ontbijtje ga ik weer op pad langs de Wensum, de rivier die de Riverside, het station en stadion scheidde van het centrum. De zon schijnt en het is dus druk langs de waterweg. De zwanen worden gevoerd, de calorieën er afgerend en ontbijtjes genuttigd. Langs de rivier kom ik bij Pulls Ferry, een waterpoort uit de 15e eeuw. Het was de route voor de stenen uit Frankrijk die naar de bouw van Norwich kathedraal gingen. Het gebouw dankt zijn naam aan John Pull, die hier een veerdienst van 1796 tot 1841 onderhield.

Ik moet nog even om, om bij de kathedraal te komen. Dit is echter geen straf. Zo steek ik de Wensum over via de Bishops bridge. Een brug uit 1340 en daarmee één van de oudste bruggen van het land. Om zo langs de centrumzijde van het water verder te lopen naar Cow Tower. Gebouwd in 1398/1399 ter controle van een strategisch punt in de verdediging van de stad.

Great Hospital ligt tussen de brug en de kathedraal. Dit oude ziekenhuis stamt uit 1249 en geeft nog steeds onderdak aan ouderen die zorg nodig hebben. Daarnaast zijn er nog een klooster en een kerk op het terrein. De Great Hospital is een Norwich 12 gebouw en helaas ook maar één keer per maand te bezoeken. Weer een gebouw voor de wishlist dus.

Norwich Cathedral staat wel open voor publiek en is een must visit van de stad. Ik kijk er mijn ogen uit, o.a. ook naar het plafond waar veel beeltenissen te vinden zijn. De Anglicaanse Kathedraal werd in 1096 gesticht en is in 50 jaar in Normandische stijl gebouwd. De toren is in 1465 toegevoegd. Tussen 1300 en 1430 zijn de grootste kloostergangen van Engeland bijgebouwd. Deze vormden het middelpunt van het kloosterleven, maar nu brengt het me naar de bibliotheek en restaurant van de kerk.

Via het bekendste straatje van Norwich loop ik terug naar het centrum. Elm Hill heeft nog de looks uit de Tudor-periode. De oude bestrating en huizen zijn dan ook een graag geziene gast in televisie- en filmproducties (zoals Stardust). In de meeste gebouwen zitten nog kleine winkeltjes.
Helaas is het na dit mooie straatje tijd om afscheid te nemen van deze prachtige stad. Ik ga mijn koffer ophalen bij het hotel om met de trein richting Ipswich te gaan.

Lees hier verder over Ipswich.

Foto’s Norwich

Meer informatie:

Visit Norwich  
Visit Norfolk
Visit East Anglia

Deze reis werd mede mogelijk gemaakt door Visit East Anglia , Stena Line en Abellio Greater Anglia

Janie | 2016